Realizacija Tuđmanovog dijela dogovora počinje napadom HV i HVO artiljerijskom pripremom za zauzimanje prostora opštine Jablanica počinje 15.04.1993. godine neselektivnim napadom po cijeloj teritoriji, kada padaju i prve civilne žrtve.

Pješadijski napad otpočinje 17.04.1993. godine na Soviće iz pravca Risovca, a 18.04.1993. godine napadom na Slatinu iz pravca Prozora. Nakon jednodnevne neravnopravne borbe bataljon Sovići biva savladan, vojska pohapšena i otjerana u koncentracione logor Ljubuški, civili su protjerani u Gornji Vakuf, selo se pljačka, a potom pali i minira. U petak, 16. aprila, u 5:30 ujutro, HVO je istodobno napao naselja Vitez, Stari Vitez, Ahmići, Nadioci, Šantici, Pirići, Novaci, Putiš i Donja Večeriska. Hrvatski stanovnici tih sela su pravovremeno upozoreni o napadu a neki su čak i sudjelovali u njemu. Na kraju, Ahmići su teško razoreni. Ubijeno je 116 osoba, od čega su 32 bili žene a 11 djeca mlađa od 18 godina. Jedinica ARBiH iz Doljana obezbjeđuje 17.04.1993. godine slobodan prolaz stanovništvu Doljana do Jablanice preko Tovarnice i Borove Grude, a dio stanovništva koje nije htjelo, ili nije moglo da se izvuče biva zajedno sa stanovnicima Sovića protjerano u Gornji Vakuf. Stanovnici Slatine se 17.04.1993. godine povlače u Jablanicu a 18.04.1993. godine borbeno neiskusna i brojčano slabija jedinica TO Slatina nakon snažne artiljerijske vatre i opšteg napada HVO-a na selo povlači se na rezervni položaj na branu HE Jablanica, te se uspostavlja linija odbrane Brana – Tovarnica – Kosne Luke, koju agresor nikada neće ugroziti. Dana 19.04.1993. godine pripadnici HVO-a i HV-a zauzeli su i popali sela Greviće i Tošćanicu.

Plan zauzimanja Jablanice nije uspio, prilazi se realizaciji plana „B“, a to je zauzimanje prostora planine Bokševice koja je na tromeđi opština Jablanice, Konjica i Prozora kao novog polaznog položaja za zauzimanje prostora opština Jablanice i Konjica i preostalih nezauzetih sela opštine Prozor.

Intezivne borbe trajat će od 09.05.1993. do 08.07.1993. godine, kada se Bokševica konačno oslobađa, a brigada HVO „Herceg Stjepan“ bježi sa prostora Konjica i doline Neretvice. Prije toga, 24.04.1993. godine biće deblokiran put Jablanica – Konjic kod Radešina, a 23.07.1993.godine HVO će iz pravca Risovca u Jablanicu sprovesti 311 civila iz Čapljine i Stoca. Tog dana broj izbjeglica u Jablanici premašiće broj domicijelnog stanovništva. Nakon oslobađanja Bokševice prilazi se pripremama za oslobađanje Doljana i Pisvira, te će isti biti oslobođeni 28.07.1993. godine.
Radi siline borbe u naselju Doljani i mogućnosti masovnog stradanja civila, njih oko 190 se izmještaju u Jablanicu. Zbog taktički nepovoljnog položaja i silnog protivnapada HVO-a 01.08.1993. godine ARBiH uspostavlja liniju odbrane na Ilijinoj Grudi koja se do kraja rata neće napuštati. HVO će 12.09.1993. godine minirati biser Čvrsnice – planinski dom na Vilincu, a jedinice 44. bbr. će 16.09.1993. godine u nezadrživom napadu zauzeti kote Majan, Križ i Duvnice te naselja Greviće, Tošćanica, Lizoperci i Hudutsko, te odmaći agresora daleko od područja opštine.
Od jula mjeseca 1993. godine, kada jedinice ARBiH i MUP-a Jablanica prelaze u kontraofanzivu, neće biti značajnijih pokušaja HV i HVO da ugroze položaje branilaca Jablanice i Bosne i Hercegovine.

(iz knjige: ISTINA O JABLANICI)